সম্পৰ্কৰ প্ৰতি পুৰুষ-মহিলা উভয়ৰে অনুভৱ আৰু আশা একে। কিছুমান অনুভূতিয়ে দুজন মানুহৰ মাজৰ বন্ধন মজবুত কৰে, কিছুমান আশাই সম্পৰ্কত ফাট মেলি দিয়ে। যদিও কোৱা হয় যে সম্পৰ্কৰ প্ৰতিটো কথাই ইজনে সিজনৰ আগত স্পষ্ট কৰি ৰাখিব লাগে। কিন্তু কিছুমান কথা কোৱাটো ঠিক নহয়। এইবোৰ কথাৰ ফলত সম্পৰ্ক বিচ্ছিন্ন হব পাৰে:-
অতি উচ্চ প্ৰত্যাশা: সম্পৰ্কৰ কিছুমান দিশৰ ওপৰত আশা থকাটো যুক্তিসংগত। যেনে আপোনাৰ সংগীৰ সমৰ্থন পোৱা। যত্নশীল হোৱা আৰু বুজাবুজি ৰখা। অৱশ্যে আকাশৰ পৰা চন্দ্ৰ আনিব দিব বুলি আশা কৰাটো নিশ্চিতভাৱে আপোনাৰ সম্পৰ্কৰ বাবে উপযুক্ত নহয়। এনে আশাই কেৱল সংগীক চাপহে দিয়ে, সুখ নিদিয়ে।
উচ্চাকাংক্ষা: নিজৰ আৰু নিজৰ সম্পৰ্কৰ ভৱিষ্যতৰ পৰিকল্পনা কৰাটো ভাল, কিন্তু তাৰ বাবে আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰাটো ভুল। যদি আপুনি এটা সুন্দৰ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱনৰ সপোন দেখিছে তেন্তে নিজেই চেষ্টা কৰক। যদি আৰ্থিকভাৱে সহায় কৰিব নোৱাৰে তেন্তে আৱেগিকভাৱে অন্ততঃ সমৰ্থন কৰক। বিশ্বাস কৰক এইটো সংগীয়ে ভাল পায়।
সকলো সময়তে অভিযোগ কৰা: দুজন মানুহৰ সম্পৰ্কত আহিলে বহু কথাত পাৰস্পৰিক মতানৈক্য হ’ব পাৰে। কিন্তু সকলো সময়তে সংগীৰ ওচৰত অভিযোগ কৰাটো সম্পৰ্কৰ বাবে ভাল নহয়। সম্পৰ্কত ইয়াৰ নেতিবাচক প্ৰভাৱ পৰে। যেতিয়া সংগীয়ে অনুভৱ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে যে তেওঁৰ সকলো চেষ্টাৰ পিছতো আপোনাক সুখী কৰি ৰখাটো সম্ভৱ নহয়, তেতিয়া তেওঁ আপোনাৰ পৰা সংযোগ বিচ্ছিন্ন হ’বলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু লাহে লাহে সম্পৰ্কটো শেষ হৈ যায়।
