আজিকালি ল’ৰা-ছোৱালীয়ে কেৰিয়াৰ আৰু পঢ়াৰ বাবে ঘৰৰ পৰা আঁতৰত হোষ্টেলত থাকে। অচিনাকি পৰিবেশত থকা, তাত থকা মানুহৰ লগত মিলি যোৱাটো তেওঁলোকৰ বাবে এক কঠিন কাম হৈ পৰে। যদিও বহু শিশুৱে নতুন পৰিবেশৰ লগত খাপ খাব পাৰে, বহুতে গৃহ-কাতৰতা (homesickness)ৰ বলি হয়। শিশুৱে নতুন পৰিবেশত ঘৰুৱা পৰিবেশ বিচাৰে। তেওঁলোকৰ মুখত ঘৰৰ স্মৃতি, উদ্বেগ বা দৈনন্দিন অভ্যাসৰ প্ৰতি আকুলতা দেখা যায়। এইবোৰ সময়মতে সমাধান নকৰিলে ই মানসিক চাপৰ সৃষ্টি কৰে।
গৃহ-কাতৰতাৰ পৰা শিশুক কেনেকৈ আঁতৰাই ৰাখিব?
গৃহ-কাতৰতা এটা ডাঙৰ সমস্যা, যিটো সময়ত নিয়ন্ত্ৰণ নকৰিলে সমস্যাৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে। গৃহ-কাতৰতাৰ প্ৰতি অভিভাৱকসকলে বিশেষ গুৰুত্ব দিব লাগে। ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ ডাঙৰ হোৱাৰ লগে লগে লাহে লাহে ঘৰৰ পৰা আঁতৰত থকাৰ অভ্যাস কৰক। যেনে কেতিয়াবা তেওঁলোকৰ অবিহনে আপুনি আত্মীয়ৰ ঘৰ আৰু বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে যাব পাৰে। এই বিষয়ে ল’ৰা-ছোৱালীৰ লগত মুকলিকৈ কথা পাতিব যাতে তেওঁলোকে নিজৰ মনৰ কথা ক’ব পাৰে।
ল’ৰা-ছোৱালীক আতংকিত হোৱাৰ পৰিৱৰ্তে ইয়াৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ শিকাওক। অতিমাত্ৰা সুৰক্ষা দিয়াৰ পৰা বিৰত থাকক। শিশুসকলক নিজৰ সিদ্ধান্ত নিজে ল’বলৈ সুযোগ দিয়ক। এই সকলোবোৰৰ পিছতো যদি শিশুৱে অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰে তেন্তে পৰামৰ্শদাতাৰ (কাউঞ্চিলাৰ) সৈতে যোগাযোগ কৰক।
গৃহ-কাতৰতা এটা সাধাৰণ সমস্যা
যোৱা কেইবছৰমানৰ পৰা গৃহ-কাতৰতা এটা সাধাৰণ সমস্যা হৈ পৰিছে। ঘৰৰ পৰা গুচি অহাৰ পিছত ঘৰৰ স্মৃতিবোৰ সকলোৰে মনত পৰে। সেয়া শিশুৱেই হওক বা ডাঙৰেই হওক। কিছুমানে নিজকে উপযুক্ত যত্ন আৰু বুদ্ধিমত্তাৰে চম্ভালে, কিন্তু কিছুমানে নিজকে অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰে। যিটো তেওঁলোকৰ বাবে প্ৰত্যাহ্বানতকৈ কম নহয়। এনে ক্ষেত্ৰত শিশুসকলক সুৰক্ষা প্ৰদান কৰাৰ লগতে তেওঁলোকক সুযোগ দিয়াটো গুৰুত্বপূৰ্ণ যাতে তেওঁলোকে গৃহ-কাতৰতাৰ দৰে সমস্যাৰ পৰা হাত সাৰিব পাৰে।
