কবিতাৰ দিন
—————–
কালি গধূলি পথাৰৰ গছকেইজোপাৰ ডালবোৰ
লঠঙা হৈ পৰা দেখিছিলোঁ ৷
সৰাপাতে তল ভৰি আছিল ৷
চকুত লাগিছিল হেলনীয়া বেলিৰ হালধীয়া পোহৰ ৷
দোকমোকালিতে বতাহৰ সতেজ স্পর্শ পালোঁ ৷
পথাৰলৈ ওলাই আহিলোঁ ৷
দেখিলোঁ, সৰাপাতবোৰ এজাক ভাটৌ হৈ
ক’ৰবালৈ উৰি গ’ল !
কেৱল কল্পনাহে আছে ৷
কাকতৰ ওপৰত থিৰ হৈ আছে কলম ৷
উকা কাকতত চিয়াঁহিয়ে চিন দিব পৰা নাই ৷
যদি ভাটৌৰ জাক মোৰ মূৰৰ ভিতৰলৈ সোমালহেতেন !
খুটিয়াই আখৰবোৰ আঙুলিৰে সৰালেহেতেন !
আধুনিকৰ পৰা অতি-আধুনিক বাটেৰে ঘূৰোতে
পথাৰ, গছ, ভাটৌৰ কথা পাহৰিছিলোঁ ৷
খেলিমেলি কোলাহলৰ জটৰ মাজেদি
পথ বিচাৰোতে
শব্দৰ ভগা-ছিগা আখৰুৱা টুকুৰাবোৰ
গুবৰুৱাৰ গুঞ্জনৰ দৰে হৈছিল
আৰু মূৰ-ঘূৰণিত হেৰাইছিল ৷
তাৰ আগতে মৃত কবিসকলৰ লগত
সহবাস কৰিছিলোঁ ৷
তেওঁলোকে উদ্যান একোখন পাতিছিল ৷
তেওঁলোকৰ সতে’ আলাপো কৰিছিলোঁ ৷
কিন্তু পিছত দেখোন উদ্যানত
ফুলৰ ঠাইত বন গজাহে দেখিছিলোঁ !
ফুলবোৰক যেতিয়া জাকি মৰা পখিলা যেন লাগিছিল
তেতিয়াই চহৰীয়া বাটত দ্রুত যানৰ ভ্রমণ-সূচী পাইছিলোঁ ৷
পুৰণি ঢঙৰ বাগিছা আওপুৰণি যেন লাগিছিল ৷
বনগুটি নিবিচাৰোঁ বুলি ওলাই আহিছিলোঁ ৷
বাট-পথ যে ভাগি-ছিগি আছে জনা হলে !
যান-জটৰ কথা কোনোবাই কোৱা হলে !
এই ভ্রমণ-সূচীত ক’তো নিৰৱতা নাই,
কেৱল উকা কাকতহে নিৰৱ ৷
য’ত বিচাৰোঁ মুখৰতা,
তাত জঠৰ সকলো কথা ৷
পৰিহাস !
মৃত কবিসকলে কাণে কাণে কিবা কৈছে ৷
তেওঁলোক মৃত হৈও জীয়াই আছে ৷
তেওঁলোকৰ বাগিছাত বনৰ মাজত
এতিয়াও ফুলগছ আছে ৷ ঠন ধৰা গছত
পখিলাবোৰ দেখোন ফুল হৈ আছে !
আজি কবিতাৰ দিন ৷
এতিয়া কলমৰ আগ কঁপিছে ৷
মগজুত শুনিছোঁ,
য’ত যি পালোঁ মথি উলিয়াব জানিলে
চিয়াঁহিৰ আঁকত খেলিমেলি কথা
কবিতা হ’ব ৷
