তেজ হৈছে জীৱৰ জীৱনৰ ভেঁটি। তেজ ৬০ শতাংশ তৰল আৰু ৪০ শতাংশ গোটা পদাৰ্থৰে তৈয়াৰী। ইয়াৰ তৰল পদাৰ্থবিধক প্লাজমা বোলে। প্লাজমাত ৯০ শতাংশ পানী আৰু ১০ শতাংশ পুষ্টি, হৰমন আদি থাকে। এইবোৰ অতি সহজে খাদ্য, ঔষধ আদিৰ দ্বাৰা পৰিপুৰিত হয়।
কিন্তু গোটা ভাগটোত থকা শ্বেতৰক্ত কণিকা, লোহিত ৰক্তকণিকা আৰু প্লেটলেটবোৰ নোহোৱা হ’লে পৰিপূৰণ কৰিবলৈ বহুত সময়ৰ প্ৰয়োজন হয়। ইয়াতেই আপোনাৰ ৰক্তদানৰ প্ৰয়োজনীয়তা আহি পৰে।
এনে গোটা অংশ নোহোৱা হ’লে ইয়াক পৰিপূৰণ কৰিবলৈ যিমান সময়ৰ প্ৰয়োজন হয় তাৰ ভিতৰত ৰোগীৰ মৃত্যুও হ’ব পাৰে। কেতিয়াবা শৰীৰটোৱে ইয়াৰ পৰিপূৰণ কৰিব পৰা অৱস্থাত নাথাকে।
তেজ কৃত্ৰিমভাৱে প্ৰস্তুত কৰিব পৰা নাযায়, ইয়াক দান দিব লাগে। অৰ্থাৎ তেজ প্ৰয়োজন হোৱা ব্যক্তিক আপুনি ৰক্তদান কৰি জীৱনদান কৰিব পাৰে।
প্ৰতি বছৰে ভাৰতবৰ্ষক ২৫০ ৰ ৪০ লাখ একক তেজৰ প্ৰয়োজন হয়, কিন্তু মাত্ৰ ৫০০০০০ একক তেজহে উপলব্ধ হয়।
ৰক্তদান মানে এটা নিয়মীয়া স্বাস্থ্য পৰীক্ষা। কিবা জটিল ৰোগত আক্ৰান্ত হ’লেও প্ৰাথমিক পৰ্যায়তেই ধৰা পৰি যায়।
তাৰোপৰি নিয়মীয়া ৰক্তদানে ব্যক্তি এজনৰ শৰীৰক বিভিন্ন ধৰণে উপকৃত কৰে-
১.হাৰ্টৰ অসুখৰ ৰিক্স 33% কমায় আৰু নতুন ৰক্ত কণিকাৰ সৃষ্টি বৃদ্ধি কৰে।
২.কেন্সাৰ হোৱাৰ সম্ভাৱনা হ্ৰাস কৰে লগতে উচ্চ ৰক্তচাপ নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখে।
৩.মধুমেহ ৰোগ নিয়ন্ত্ৰণ কৰে।
৪.হতাশা দূৰ কৰে।
১৮ ৰ পৰা ৬০ বছৰ বয়সৰ আৰু ৫০ কেজি ওজনৰ যিকোনো নিৰোগী লোকে ৰক্তদান কৰিব পাৰে। ৰক্তদাতাৰ তেজত হিম’গ্লবিনৰ পৰিমাণ পুৰুষৰ নূন্যতম ১২.৫ % আৰু মহিলাৰ ১২% থাকিব লাগে।
