এতিয়া আঘোণৰ বতৰ। হেঁপাহৰ সোণগুটি বোটলাৰ বতৰ। এই আঘোনৰ মাজত লুকাই আছে চহা অসমীয়াৰ শাশ্বত সপোন। আঘোনৰ আছে গাম্ভীৰ্য্য, তাৎপৰ্য্য আৰু এক বিশেষত্ব। সেয়া বুজি পায় কেৱল এজন অসমীয়া খেতিয়কেহে। ইয়াৰ মাজতে আছে এক সুকীয়া মাদকতাও।
শাওনৰ প্ৰখৰ ৰ’দত বহু কষ্টৰে হাল কোৰ মাৰি হেপাঁহৰ সেই খেতি চপাই আনে কৃষকে এই আঘোনতে। হেঁপাহৰ সোণ ঘৰৰ ভঁড়াৰলৈ আগমন হয়। অসমীয়া গাঁৱলীয়া জীৱনৰ বাবে এই আঘোণ মাহটোৱেই অতি ব্যস্ত মাহ।
আঘোনে মতলীয়া কৰে সোণোৱালী পথাৰৰ লগতে দাৱনীকো। কি উজনি কি নামনি, আঘোনৰ পথাৰত ব্যস্ত কণমানি শিশুৰ পৰা বৃদ্ধলৈকে। এই ব্যস্ততা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে শিৱসাগৰৰ কাথপাৰাৰ কেঁক পথাৰত।
পথাৰৰ শালি লাহি ধানে ৰিঙিয়াই মাতিছে জাক জাক দাৱনীক। বতাহত হালি জালি থাকে হেঁপাহৰ লখিমীৰ থোকে। শৰতৰ প্ৰখৰ ৰ’দৰ তাপকো নেওচি ধান কাটে আমাৰ দাৱনীসকলে। বিহু গাই, হাঁহি ধেমালী, ৰং ৰহস্য, কথা বতৰা পাতি মতলীয়া হয় আঘোনৰ প্ৰেমত চহা অসমীয়া খেতিয়কৰ পৰিয়াল।
অৱশ্যে আঘোণৰ পথাৰত খাদ্যৰ জুতি লোৱা মজাই সুকীয়া। চাহ, ভাতৰ ব্যঞ্জনৰ লগতে ৰ’দত পথাৰৰ আলিত বহি খোৱা ৰাবাব টেঙাৰ সোৱাদ।
দাৱনীয়ে ধানৰ মুঠিবোৰ শাৰী শাৰীকৈ থয় যাতে আমাৰ ডেকাসকলে ডাঙৰী বান্ধিবলৈ সুবিধা পায়। ডেকা সকলেও পথাৰৰ পৰা বিৰিয়াত ধান কঢ়িয়াই আনে ঘৰৰ ভঁড়াললৈ। তেতিয়াই যেন কৃষকৰ স্বপ্ন পূৰ্ণ হয়।
তাৰে মাজতে পুৱাৰ কুঁৱলী আৰু সন্ধিয়াৰ নিয়ৰে আৱৰি ধৰে আঘোনক। এই সকলো নেওচি ন-ধান চেতালত পেলায় মৰণা মাৰি প্ৰস্তুত কৰা সেই চাউলৰ ভাত কিমান যে সু স্বাদু হয় সেইয়া কেৱল এজন খেতিয়কেহে বুজি পায়। হয়, অসমীয়া কৃষ্টি সংস্কৃতিৰ মাজত আছে এই খেতিৰ আনন্দ।
