ৰেবিছ হ’ল এটি অতি বিপদজনক ভাইৰাছ সৃষ্ট ৰোগ। এই ভাইৰাছবিধে মস্তিস্ক আৰু সুষুম্নাকাণ্ডৰ কলাসমূহক আক্ৰমণ কৰে। এই ভাইৰাছ মানুহৰ দেহলৈ সংক্ৰমিত হয় ৰেবিছ বা জলাতংক ৰোগত আক্ৰান্ত জীৱ-জন্তুৰ কামোৰৰ মাধ্যমত। ৰেবিছ ভাইৰাছ কুকুৰৰ লালটিৰ সৈতে নিৰ্গত হয়। পূৰ্বতে মেকুৰীৰ লালটিৰ সৈতেও বাহিৰ হৈছিল। মানুহৰ ছালত থকা ক্ষত বা শ্লৈষ্মিক ঝিল্লীৰ ভিতৰৰে মানুহৰ শৰীৰলৈ সংক্ৰমিত হয়।
এই ৰোগৰ সুপ্ত অৱস্থা বা ইনকিউবেছন পিৰিয়ড হ’ল ১২ ৰ পৰা ৬০ দিন, ৰোগ হয় ৩ ৰ পৰা ৫ দিনলৈকে। বেছিভাগ ক্ষেত্ৰতে এই ৰোগৰ শেষ পৰিণতি হ’ল-মৃত্যু। জন্তুটোৱে যি সময়ত কামোৰ দিয়ে, সেই সময়ত জন্তুটোৰ গাত ৰেবিছ ৰোগত আক্ৰান্ত হোৱাৰ বাহিৰে আন কোনো উপসৰ্গ বা লক্ষণ নাথাকিবও পাৰে। সেইবাবে জন্তুৰ কামোৰক বেছিভাগ ক্ষেত্ৰতে বিপদজনক বুলি ধৰি লোৱাই মংগল।
প্ৰাথমিক সাহাৰ্য দিয়াৰ সময়ত তৎক্ষণাৎ ৰক্তপাত বন্ধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত নহয়। কাৰণ, ভিতৰৰ পৰা ওলাই অহা তেজে ক্ষতৰ পৰা জন্তুৰ লালটি ধুই বাহিৰ কৰি দিয়াত সহায় কৰে।
কামোৰত হোৱা ক্ষতৰ চাৰিওফালৰ বৃহৎ অঞ্চল জীৱাণু বিহীন কৰিবলৈ জীৱাণুনাশক দ্ৰৱৰে কেইবাবিধৰো ধুই পেলাব লাগে।
জীৱাণুনাশক দ্ৰৱ টিংছাৰ আয়’ডিন, পটেছিয়াম পাৰমেংগানেট, স্পিৰিট আদি।
ক্ষতৰ ওপৰত পঁচ ধৰিব নোৱাৰাকৈ বেণ্ডেজ বান্ধি নিকটৱৰ্তী চিকিৎসালয়লৈ নিব লাগে।
