আমি সকলোৱে এদিন জীৱনৰ অন্তিম সীমাত ভৰি দিব লাগিব। মৃত্যু এক বেদনাদায়ক অভিজ্ঞতা, কেৱল মৃতকৰ বাবেই নহয়, তেওঁৰ আপোনজনৰ বাবেও। বহুতে লক্ষ্য কৰিছে যে মৃত্যু ওচৰ চাপি অহাৰ সময়ত বহুতৰে চকুলো ওলায়। এয়া এক স্বাভাৱিক প্ৰতিক্ৰিয়া যদিও ইয়াৰ আঁৰত কিছু গভীৰ আৰু বৈজ্ঞানিক কাৰণ আছে। সেই কাৰণবোৰৰ বিষয়ে জানো আহক:
মানসিক চাপ
মৃত্যুৰ ওচৰ চাপি অহাৰ সময়ত এজন ব্যক্তিয়ে ভয়, দুখ, হতাশা, আৰু কেতিয়াবা সকাহকে ধৰি বিভিন্ন ধৰণৰ আৱেগ অনুভৱ কৰে। এই সকলোবোৰ আৱেগ মিলি তীব্ৰ মানসিক চাপৰ সৃষ্টি কৰে, যিটো চকুলোৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ পায়। মৃত্যুৰ প্ৰাকক্ষণত এজন ব্যক্তিয়ে নিজৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতা, সম্পৰ্ক, ক্ষতি, আৰু এৰি থৈ অহা সকলো কথা চিন্তা কৰে। এই স্মৃতি আৰু আৱেগবোৰ চকুলোৰ ৰূপত প্ৰকাশ পাব পাৰে।
শাৰীৰিক পৰিৱৰ্তন
মৃত্যুৰ ওচৰ চাপি অহাৰ সময়ত শৰীৰত বহু পৰিৱৰ্তন ঘটে। হৰম’নৰ মাত্ৰাৰ পৰিৱৰ্তন, মগজুৰ ৰাসায়নিক ভাৰসাম্যহীনতা, পেশীৰ টান—এই সকলোবোৰ শাৰীৰিক পৰিৱৰ্তনে মানসিক অৱস্থাতো প্ৰভাৱ পেলায়। শৰীৰত মানসিক চাপ থাকিলে চকুলোৰ সৃষ্টি হয়। এইটো এটা স্বাভাৱিক প্ৰতিক্ৰিয়া যিয়ে বিষ আৰু মানসিক চাপ কমোৱাত সহায় কৰে।
জীৱনৰ স্মৃতি
মৃত্যুৰ প্ৰাকক্ষণত মানুহৰ চকুৰ সন্মুখত গোটেই জীৱনটো জিলিকি উঠে। তেওঁৰ জীৱনৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ সম্পৰ্ক আৰু স্মৃতিবোৰ মনত পৰে। আপোনজনৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হোৱাৰ চিন্তাই তেওঁৰ মনত গভীৰ আৱেগ জগাই তোলে। জীৱনত কিমান মৰম আৰু আদৰ লাভ কৰিছে তাৰ কথা স্বাভাৱিকতে মনত পেলাই দিয়ে। এই কৃতজ্ঞতা আৰু মৰম চকুলোৰে প্ৰকাশ পায়।
দুখ আৰু বিষণ্ণতা
বহু ক্ষেত্ৰত মৃত্যুৰ ওচৰ পোৱাৰ সময়ত এজন ব্যক্তিয়ে বিষণ্ণতা, অনুশোচনা আৰু দুখ অনুভৱ কৰে। এই মানসিক যন্ত্ৰণাই তেওঁক ভাঙি পেলায় আৰু সহজে কান্দিবলৈ বাধ্য কৰে। এই চকুলোবোৰ কেৱল দুখৰেই নহয়, আৱেগ প্ৰকাশৰ মাধ্যমো। ইয়াৰ পৰা দেখা যায় যে ব্যক্তিজনে নিজৰ ভিতৰত চলি থকা ধুমুহাৰ সৈতে যুঁজি আছে আৰু নিজৰ আৱেগ প্ৰকাশ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে।
