বৈচিত্ৰৰে ভৰপূৰ ভাৰতত স্থানভেদে তথা জনগোষ্ঠীভেদে পৃথক পৃথক পৰম্পৰা দেখিবলৈ পোৱা যায়। স্বাভাৱিকতেই সেয়ে বিবাহৰ ক্ষেত্ৰতো থাকে পৃথক পৃথক পৰম্পৰা। এনে এক পৰম্পৰাই চকু কপালত তুলিব আপোনাৰ। এই পৰম্পৰা অনুসৰি, বিবাহৰ পূৰ্বে অৰণ্যত এটা নিশা কটাই আহিব লাগে বিবাহপাশত আৱদ্ধ হ’ব খোজা দুই প্ৰেমাস্পদে।
অবিশ্বাস্য যেন লাগিলেও এয়াই সঁচা। ছত্তিশগড় আৰু মধ্য প্ৰদেশত বসবাস কৰা এটা জনজাতিৰ মাজত প্ৰচলন আছে এই আকৰ্ষণীয় লোকাচাৰ। বাইগা নামৰ জনজাতিটোৰ মাজত প্ৰচলন আছে দশাৰাহা নামৰ এই পাৰম্পৰিক লোকাচাৰ।
এই লোকাচাৰ অনুসৰি গাঁৱৰ যুৱক-যুৱতীসকলে ইখন গাঁৱৰ পৰা সিখন গাঁৱলৈ নৃত্য-গীত পৰিৱেশন কৰি যাব লাগে। এইদেৰ নৃত্য কৰি গৈ থাকোতেই কোনো কোনো যুৱক-যুৱতীয়ে পৰস্পৰে পৰস্পৰৰ প্ৰেমত আৱদ্ধ হয়।
লোকাচাৰৰ নিয়ম মতে এইদৰে প্ৰেমত আৱদ্ধ হোৱাৰ পিছত বিবাহপাশত আৱদ্ধ হোৱাৰ পূৰ্বে উক্ত প্ৰেমাপাশত আৱদ্ধ হোৱা যুৱক-যুৱতী হালে গৈ হাবিত এনিশা কটাই আহিব লাগে। হাবিত নিশাটো অতিবাহিত কৰি অহাৰ পিছত সেইদিনা পুৱাই অভিভাৱকৰ উপস্থিতিত ৰীতি নীতি অনুসৰি প্ৰেমাৱদ্ধ যুৱক-যুৱতী হালৰ বিবাহ সম্পন্ন কৰি দিয়া হয়।
অৱশ্যে এই দশাৰাহা বছৰত এবাৰহে অনুষ্ঠিত হয়। হোলীৰ পিছতে বাইগা জনজাতিৰ মাজৰ যুৱক-যুৱতীৰ মাজত এমাহজোৰা উমৈহতীয়া এই নৃত্যৰ আয়োজন কৰা হয়। এই দশাহাৰা লোকচাৰ জনজাতিটোৰ বিবাহৰ উপযুক্ত যুৱক-যুৱতীৰ মাজত বিবাহ সম্পন্ন কৰাবলৈকে আয়োজন কৰা হয়।
এই বিবাহক জনজাতিটোৱে ভাগা বুলি কোৱা হয়। উল্লেখ্য যে জনজাতীয় সমাজত যুৱতী তথা নাৰীক যথেষ্ট সন্মান প্ৰদান কৰা হয়। বিয়াৰ পূৰ্বে জনজাতীয় যুৱতী এগৰাকীয়ে নিজৰ ভাবী স্বামীক বাছি লোৱাৰ অধিকাৰো দিয়া হয়।
