চন ১৯৮৩| জুয়ে পোৰা তিৰাশী|
আমি তেতিয়া হাইস্কুলীয়া ছাত্ৰী|
বাতৰিকাকত আৰু ৰেডিঅ’ৰ মাধ্যমেৰে আন্দোলনৰ খবৰবোৰ পাইছিলোঁ| ঘৰৰ ডাঙৰবিলাকৰ চিন্তিত মুখবিলাকে আমাকো চিন্তাত পেলাইছিল| তেজ দিম, তেল নিদিওঁ জাতীয় ধ্বনিয়ে আমাকো আৱেগিক কৰিছিল|
প্রত্যক্ষভাৱে আন্দোলনকাৰী নহ’লেও আমি অসম আৰু অসমীয়াৰ শুভাকাংক্ষী আছিলোঁ| কি কৰিলে অসম সুৰক্ষিত হ’ব, সেয়া বুজিব পৰাকৈ বয়সৰ পৰিপক্কতা নাছিল| সভয়ে শান্তিপূৰ্ণ আন্দোলনৰ কামনা কৰিছিলোঁ|
হয়তোবা গান্ধীৰ আদৰ্শৰে প্রভাৱান্বিত আছিল আমাৰ শৈশৱ আৰু কৈশোৰ| মনটোৱে পোনচাটে মানিব পৰা নাছিল, সদায় দেখি থকা, আহযাহ থকা বাংলাভাষী মানুহখিনিক শত্ৰুজ্ঞান কৰিবলৈ! পুলিচ মিলিটেৰিৰ অত্যাচাৰৰ খবৰবোৰে মনত ভয় সুমুৱাইছিল| চিনাকিসকল কুশলে থাকক– তাকে বিচাৰিছিলোঁ|
আন্দোলন তীব্রৰ পৰা তীব্রতৰ হৈছিল|
তাৰ মাজতে ঘটি গৈছিল এক হৃদয়বিদাৰক ঘটনা| আজিৰ তাৰিখটোতে, ১৯৮৩ চনত, নেলী নামৰ ঠাইটুকুৰাত সংঘটিত হৈছিল গণহত্যা| অসমৰ ইতিহাসত লাগিছিল এক মচিব নোৱৰা চেকা!
চকুৰ আগত আজিও ভাঁহি উঠে সেই বছৰৰ মাৰ্চ মাহৰ ‘ইণ্ডিয়া টুডে’ৰ বেটুপাতৰ ছবিখন– শাৰী শাৰীকৈ পৰি ৰোৱা মৃতদেহৰ ছবিখন- -শাৰী শাৰীকৈ পৰি ৰোৱা নিথৰ শিশুবিলাকৰ ছবিখন| আমাক সেইবোৰ চাবলৈ দিয়া হোৱা নাছিল| লুকাই চুৰকৈ চোৱা সেই ছবিখনে আজিও মনলৈ এক অপৰাধবোধ কঢ়িয়াই আনে| বাতৰিকাকতত পঢ়োতে আৰু ৰেডিঅ’ত শুনোতে হোৱা উপলব্ধিতকৈ আলোচনীৰ বেটুপাতজোৰা ছবিখনে আমাৰ কুমলীয়া মনত গভীৰ সাঁচ বহুৱাইছিল|
তাৰ পিছৰ সময়ছোৱাত অসমে বহু কিবাকিবি পালে আৰু বহু কিবাকিবি পায়ো হেৰুৱালে|
তাৰ পিছৰ পৰা যেতিয়াই ৰাষ্ট্রীয় ঘাইপথেৰে গুৱাহাটী অভিমুখে গৈছোঁ, নেলী অঞ্চল পালেই মনটো গধুৰ হৈ আহে| নিৰীহ মানুহখিনিৰ ভয়াৱহ মৃত্যুৰ বিভীষিকা আজিও যেন বিয়পি আছে নেলীৰ আকাশত। মোৰ তেনে অনুভৱ হয়|
পঁয়ত্ৰিশ বছৰ হৈ গ’ল সেই ঘটনাৰ| এদিন এনেকৈয়ে পঞ্চাশ বছৰ পাৰ হ’ব| এসময়ত শতবৰ্ষ অতিক্ৰম কৰি যাব| হয়তো নতুন চামৰ বহুতেই নেলীকাণ্ডৰ খবৰ নাজানিব|
কিন্তু মানৱ সভ্যতাৰ বুৰঞ্জীত লিপিবদ্ধ হৈ ৰ’ব এই কলংকিত অধ্যায়| কাৰ ভুলৰ বাবে বা কাৰ নিৰ্দেশত এই বধযজ্ঞ অনুষ্ঠিত হ’ল– সেয়া অৰ্থহীন তথ্য| সত্য এয়ে যে অসমৰ মাটিত এনে এক পৈশাচিক ঘটনা সংঘটিত হৈছিল|
আজিৰ দিনটোৱে কথাবোৰ আকৌ এবাৰ মনত পেলাই দিলে| অনুশোচনাই আজিও দহিছে|
(লেখিকা তিনিচুকীয়া কলেজৰ ইংৰাজী বিভাগৰ সহকাৰী অধ্যাপিকা)
