কহুৱা ফুলিছে…।তল সৰা শেৱালিৰ শুভ্ৰ চাদৰৰে চোতালখনো ভৰিছে।
পদুলিৰ দুৱৰিক নিয়ৰে চুমিছে। নৈ পাৰৰ কহুৱা বোৰে হাঁহি হাঁহি ঋতু ৰানী শৰতক আদৰিছে।
সাম্প্ৰতিক কৰ’ণাত আতংকিত সকলো।
কৰ’ণাতংকৰ পৰিৱেশে চৌদিশে ত্ৰাসৰ সৃষ্টি কৰি মনবোৰ সংকীৰ্ণ কৰি তুলিছে।কৰ’নাৰ ত্ৰাসত মৃত্যুৰ বিভীষিকাই আমাক শংকিত কৰি তুলিছে।
তাৰ মাজতে ধৰাৰ বুকলৈ এখোজ দুখোজকৈ নামি আহিছে শৰৎ।
প্ৰকৃতিৰ ৰাণী শাৰদীৰ আগমনে উন্মনা কৰিছে আমাৰ কোমল হৃদয়।
শৰতৰ আগমনত কৃষকৰ সপোন বোৰে পোখা মেলিছে। সেউজীয়া পথাৰ,ৰৌদ্ৰোজ্জ্বল পুৱা,শেৱালি কোমল হাঁহি, কহুৱাৰ উন্মাদনাত কবিৰ কলমত প্ৰান পাইছে কবিতাই, শিল্পীয়ে সৃষ্টি কৰিছে গীতৰ।
গৰখীয়াৰ গো বাটটোৱেদিও যেন জাননী দিছে শৰৎ অহাৰেই।বোকাময় বাট পথে নতুনৰ সাজ পিন্ধি শৰতৰেই সুৱাস বিলাইছে।
এইয়াযে সময় শেৱালি-নেৱালী খৰিকাজাই ফুলাৰ। চাহ গছ,শিৰিষ গছৰ ফাকেৰে শৰতে কুঁৱলীৰ সৈতে লুকাভাকু খেলিছে।
বুধুৱা লক্ষ্মীৰ মনবোৰো উলাহতে নাচিছে।
হয়, এইয়া যে সময় ধৰাৰ বুকুলৈ দেৱী দুৰ্গাৰ আগমন হোৱাৰ।
আমি আশা কৰিম এই শৰৎ ঋতুতেই দুৰ্গতি নাশিনীৰ কৃপাত কৰ’নাসৃষ্ট এই পৰিৱেশ নোহোৱা হওক।
ধৰিত্ৰীৰ বুকুলৈ শৰতে আনক অনাবিল সুখ আৰু আনন্দ। শৰৎৰ মৃদু বতাহ চাটিত প্ৰতিজনৰেই মুখত বিয়পি পৰক এটি কঁহুৱা কোমল হাঁহি।
