অবাধে বন ধ্বংসৰ ফলত বন্য প্ৰাণীৰ বাসস্থানত বিৰূপ প্ৰভাৱ পৰিছে। যাৰ ফলত বন্য প্ৰাণী আৰু মানুহৰ মাজত সংঘাত চৰম পৰ্যায় পাইছে। শেহতীয়া কৈ প্ৰকাশিত প্ৰতিবেদন অনুসৰি অসমত মানুহ আৰু হাতীৰ মাজত চলি থকা সংঘাতৰ ফলত ২০০০ চনৰ পৰা ২০২৩ চনলৈ ১৪০০ৰো অধিক লোকে প্ৰাণ হেৰুৱাইছে। একে সময়তে ১২০৯টা হাতীৰো মৃত্যু হৈছে, মূলতঃ মানুহৰ কাৰ্যকলাপৰ বাবে।
প্ৰতিবেদন অনুসৰি, ২০২৩ চনত বিদ্যুৎস্পৃষ্ট হোৱাৰ ফলত ২০৯টা হাতীৰ মৃত্যু হৈছে, যিটো মানুহৰ কাৰণে হাতীৰ মৃত্যুৰ প্ৰধান কাৰণ। আন উল্লেখযোগ্য কাৰণসমূহৰ ভিতৰত আছে দুৰ্ঘটনা, ৰে’লৰ সংঘৰ্ষ, বিষক্ৰিয়া, চোৰাং চিকাৰ আৰু প্ৰতিশোধমূলক হত্যা, য’ত মানুহ-হাতী সংঘাতৰ ফলত হাতীৰ ক্ষতি হয়। প্ৰাকৃতিক কাৰণতো হাতীৰ মৃত্যু হৈছে, আৰু ৫৮০ৰো অধিক মানুহৰ মৃত্যুৰ তথ্যও পোৱা গৈছে। প্ৰতিবেদনত কোৱা হৈছে যে নগাঁও, শোণিতপুৰ আদি অসমৰ কিছু অঞ্চলত হাতীৰ মৃত্যুৰ হাৰ সৰ্বাধিক। নিজৰ জাকত নেতৃত্ব দিয়া প্ৰাপ্তবয়স্ক মতা হাতীবোৰ এই মানুহৰ দ্বাৰা সৃষ্ট ভাবুকিৰ প্ৰতি বিশেষভাৱে সংবেদনশীল।
এই সংঘাতৰ এটা মুখ্য কাৰণ হ’ল ৰে’লপথৰ সম্প্ৰসাৰণ আৰু বিদ্যুৎ পৰিবাহী তাঁৰৰ অপৰ্যাপ্ত ৰক্ষণাবেক্ষণ। এই কাৰণে বিদ্যুৎস্পৃষ্টৰ দৰে দুৰ্ঘটনাৰ সম্ভাৱনা বৃদ্ধি পাইছে। ২০০০ চনৰ পৰা ২০২৩ চনলৈ অসমত ১৮০৬টা মানুহ-হাতী সংঘাতৰ ঘটনা সংঘটিত হৈছে। শোণিতপুৰ পশ্চিমাঞ্চল এই সংঘাতৰ দ্বাৰা সৰ্বাধিক ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছে। প্ৰতিবেদনত উল্লেখ আছে যে বাৰিষাৰ সময়ত এই সমস্যা অধিক তীব্ৰ হয়, আৰু প্ৰায়ে মতা হাতী এই সংঘাতৰ বলি হয়। বিগত কিছু বছৰত ৫২৭খন গাঁও ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছে, গোৱালপাৰাও যথেষ্ট প্ৰভাবিত হৈছে।
হাতীৰ মৃত্যুৰ হাৰ বৃদ্ধিৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিবলৈ প্ৰতিবেদনত বাসস্থান পুনৰুদ্ধাৰ, সংঘাত প্ৰশমনৰ ব্যৱস্থা আৰু আন্তঃগাঁথনি উন্নয়নৰ জৰিয়তে বিস্তৃত কৌশলৰ পৰামৰ্শ দিয়া হৈছে। ইয়াত মানুহ আৰু হাতীৰ মাজত উন্নত সহাৱস্থান, স্থানীয় সম্প্ৰদায়ৰ সহযোগিতা আৰু প্ৰাকৃতিক বাসস্থানৰ সংযোগ বৃদ্ধিৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়া হৈছে। সংঘাত ব্যৱস্থাপনা আৰু পৰিস্থিতিৰ প্ৰতি সমন্বিত সঁহাৰিৰ বাবে বন আৰু ৰে’লৱে বিষয়াসকলৰ বাবে নতুন কৌশলৰ ওপৰত প্ৰশিক্ষণৰ পৰামৰ্শপ্ৰদান কৰিছে।
