অসমৰ মহাবিদ্যালয় সপ্তাহসমূহত প্ৰতিযোগীৰ নিম্নগামী সংখ্যা কিহৰ ইংগিত?

আমি মহাবিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ হৈ থাকোতে মহাবিদ্যালয় সপ্তাহ আছিল আমাৰ বছৰজোৰা প্ৰতীক্ষাৰ অন্তত অহা এক উত্তেজক উৎসৱ, এক শিহৰণৰ সমাহাৰ। প্ৰতিযোগিতাত অংশ ল’লেও-নল’লেও অসংখ্য ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে মহাবিদ্যালয়ৰ চুকে-কোণে পিয়াপি দি ফুৰিছিল। প্ৰতিযোগিতাত অংশগ্ৰহণ আছিল পৰ্যাপ্ত আৰু দৰ্শকো আছিল যথেষ্ট। কোনো প্ৰতিযোগিতাত পুৰস্কৃত হ’ব পাৰিলে মন-প্ৰাণ ভৰি উঠিছিল, আত্মবিশ্বাস এঢাপ ওপৰলৈ উঠিছিল, জীৱনৰ মৌজোল এটোপা জিভাত পৰা যেন লাগিছিল।

শেহতীয়া কিছুবছৰ ধৰি অসমৰ মহাবিদ্যালয়সমূহে অনুষ্ঠিত কৰা বাৰ্ষিক ক্ৰীড়া সপ্তাহবোৰত আগৰ সেই উখল-মাখল পৰিৱেশ নাই, অধিকাংশ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে ঘৰতে হয় হামিয়াই-হিকটিয়াই, নহয় ফেইচবুক-হোৱাটচএপ্ কৰি, নিৰ্দিষ্ট দিনকেইটা পাৰ কৰি দিয়ে। অৰ্থাৎ সেই দিনকেইটা তেওঁলোকে ছূটীৰ দিন হিচাপে গ্ৰহণ কৰে। খুব কমসংখ্যক ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবেই যেন লাখ লাখ টকাৰ শৰাধ কৰা হয়। কেতিয়াবা কুইজ, তৰ্ক আদিৰ লেখীয়া কোনো কোনো প্ৰতিযোগিতা প্ৰতিযোগীৰ অভাৱত বাতিলো কৰিব লগা হয়। মহাবিদ্যালয় কৰ্তৃপক্ষই পৰীক্ষামূলকভাৱে নানান কলা-কৌশল অৱলম্বন কৰে ক্ৰীড়া সপ্তাহত উপস্থিতি বঢ়াবলৈ। পিছে, মূৰকত সকলো গালোঁ-বালোঁ খোলাকুটিৰ তাল হয়গৈ। এই পৰিস্থিতিৰ কাৰণ, তাৎপৰ্য আৰু পৰিণাম কি?

এটা কাৰণ নিশ্চয় এই যে গণ-মাধ্যমৰ ব্যাপক প্ৰসাৰ আৰু চেলুলাৰ ফোনৰ বিপুল পয়োভৰে মনোৰঞ্জনৰ ব্যাপক-বিচিত্ৰ উপায় আৰু ক্ষেত্ৰ প্ৰস্তুত কৰিছে আৰু তাৰ সমুখত আপেক্ষিকভাৱে মৃদু, নাতিশীতোষ্ণ, লেহেমীয়া আৰু চমক-বিৰল মনোৰঞ্জনৰ পুৰণা আহিলা আৰু উপায়সমূহে ঠাৱৰিবলৈ আহুকাল পাইছে। টিভি চেনেলৰ চিকমিকিয়া ৰিয়েলিটি শ্ব’ৰ সমুখত আমাৰ পুৰণা ভেশছন প্ৰতিযোগিতা বা কইনা প্ৰতিযোগিতা কেনেকৈ তিষ্ঠি থাকে?

আন এক কাৰণ এই যে বিশ্বায়নী পুঁজিবাদৰ ধাক্কা দেৰিকৈ লগা অসমৰ আজিৰ তৰুণ-তৰুণীচামৰ চকুৰ সমুখত জিলমিল কৰি থকা জগতখনে তেওঁলোকক অহৰহ সঁকীয়াই থাকে যে অজস্ৰ টকা ঘটিব নোৱাৰিলে জীৱন অসাৰ্থক। “টকাই সত্য, বাকী মিথ্যা!” গতিকে হাই জাম্প্-লং জাম্প্ আদিত লাভ কৰা সাধাৰণ ট্ৰফী আজি আৰু আগৰদৰে অমলিন আনন্দৰ কাৰণ হ’ব নোৱাৰে। “মেই বনুংগা কৰোড়পতি”-ৰ স্বপ্নই নিদ্ৰা হৰণ কৰা যুৱকক এশ-ডেৰশটকীয়া ট্ৰফীয়ে কি প্ৰশান্তি দিব? “কৌন বনেগা কৰোড়পতি” অনুষ্ঠান চাই এঘণ্টাতে কেইটামান প্ৰশ্নোত্তৰৰ বিনিময়ত লক্ষ লক্ষ টকাৰ মালিক হৈ পৰা সপোনসম ঘটনা চকুৰ আগতে দেখা তৰুণ-তৰুণীয়ে কি স’তে এশটকীয়া কিতাপ এখনৰ বাবে কুইজ প্ৰতিযোগিতাত অংশ ল’ব আহিব?

তৃতীয় কাৰণ চাগৈ এই যে কষ্টেৰে, দক্ষতা আহৰণেৰে জীৱনত প্ৰতিষ্ঠা লভাৰ পৰিৱৰ্তে ইজি মানিৰ পিছত দৌৰাৰ এক সামাজিক বাতাৱৰণৰ প্ৰভাৱ। তৰুণ-তৰুণীয়ে চকুৰ সমুখত দেখি আহিছে যে বিশেষ প্ৰতিভাহীন মানুহেই কেনেবাকৈ অজস্ৰ টকা ঘটিছে আৰু টকাৰ বলত সমাজত প্ৰতিপত্তিও লাভ কৰিছে; এনে যশস্বী প্ৰতিভাহীনক আৰ্থিকভাৱে টেটেৰা-মেমেৰা প্ৰতিভাশালী লোকেই ভয়ে-বিনয়ে গামোচা পিন্ধাইছে। এতেকে মহাবিদ্যালয় সপ্তাহৰ প্ৰতিযোগিতাকে ধৰি আন তেনে প্ৰতিযোগিতাতো অংশগ্ৰহণেৰে তিল-তিলকৈ প্ৰতিভা গঢ়াৰ সকাম কি?

চতুৰ্থ কাৰণ হিচাপে এইটোকো ল’ব পাৰি যে বিগত দশকবোৰত অসমৰ সমাজ-আকাশ ক্ৰমশঃ পুঁজিবাদী সংস্কৃতিয়ে ছানি ধৰাত গাইগুটীয়া, আত্মকেন্দ্ৰিক মনোভাৱ দেদীপ্যমান হৈ উঠিছে আৰু সি আমাৰ নতুন প্ৰজন্মক সামাজিক চিন্তা, অনুশীলন আদিৰ পৰা ক্ৰমাৎ আঁতৰাই নিছে। মহাবিদ্যালয়ত বা গাঁৱৰ পথাৰত কাবাদী খেলিব যোৱাতকৈ হয় টিভিৰ নহয় ম’বাইলৰ পৰ্দাৰ সমুখত নিবিষ্ট হৈ থাকিলে অধিক বিনোদন সম্ভৱ বুলি তেওঁলোক পতিয়ন গৈছে।

অৰ্থাৎ বিশ্বায়নী-পুঁজিবাদী সংস্কৃতিৰ দিগ্বিজয়ৰ সমুখত আমাৰ থলুৱা সংস্কৃতিৰ আত্মসমৰ্পণেই হৈছে অসমৰ মহাবিদ্যালয় সপ্তাহসমূহত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সেৰেঙা উপস্থিতিৰ এক অন্যতম ভিতৰুৱা কাৰণ। অথচ এনে ক্ৰীড়া সপ্তাহৰ লগতে সেইলেখীয়া প্ৰতিযোগিতাবোৰ আৰু তাক উপলক্ষ হিচাপে লৈ কৰা অনুশীলনবোৰ হৈছে মানৱ-সম্পদ গঢ়াৰ একো একোটা কমাৰশাল। এই সৰু সৰু কমাৰশালবোৰ অকামিলা হৈ পৰিলে বৃ্হত্তৰ জাতীয় ক্ষতি অনিবাৰ্য হৈ পৰে।

কোৱা বাহুল্য, এই বিফল ক্ৰীড়া সপ্তাহবোৰ আমাৰ জাতীয় শৌৰ্যহীনতাৰে সূচক। আমি এক শাৰীৰিক-মানসিক-বৌদ্ধিক-শৈল্পিকভাৱে দুৰ্বল-নিৰ্বল সদস্যৰে ভৰা জাতি এটাত পৰিণত হ’বলৈ আগ বাঢ়িছোঁ। বহু বহিৰাগত প্ৰত্যাহ্বানে কোবাই থকা জাতিটো ভিতৰৰ পৰাও ক্ষয় ৰোগত আক্ৰান্ত হ’ব ধৰিছে! শুভচেতনা গজিব কেতিয়া?