অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ লগত ওত:প্ৰোতভাবে জড়িত গৰখীয়াসকল৷ ৰ’দ-বৰষুণ তথা ধুমুহাক নেওচি কাম কৰি যোৱা এই গৰখীয়া সকলক বাদ দি যেন অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰি৷ অসমীয়া সমাজ জীৱনত বিশেষ স্থান দখল কৰি অহা গৰখীয়া সকলে গৰুৰখীয়া কামক জীৱন আৰু জীবিকাৰ একমাত্ৰ পথ হিচাপে লৈ আহিছে। গৰখীয়াসকলৰ নিজৰ গৰু নাথাকিলেও আনৰ গৰু চৰাই প্ৰতিদিনে গৃহস্থক কৃষি কৰ্মত সহায় কৰি আহিছে।
এই গৰখীয়া সকলৰ জীৱনলৈ কাহানিও নাহে দূৰ্গা পূজা অথবা ঈদ, বিহুৰ দৰে উৎসৱ-আনন্দ। পৰিয়ালটোক পোহপাল দিয়াৰ তাগিদাত বছৰটোৰ আটাইকেইটা দিন ব্যস্ত থাকে গৰু ৰখীয়াৰ কামত।
ইপিনে,আধুনিক প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ উন্নতিৰ লগে লগে গ্ৰাম্য অঞ্চলত অধিকাংশ খেতিয়কে ট্ৰেক্টৰ,পাৱাৰটিলাৰ আদি ব্যৱহাৰ কৰাত গৰুৰ সংখ্যাও দ্ৰুতগতিত কমি আহিছে ৷ তদুপৰি, বজাৰৰ আকাশংঘী মূল্যবৃদ্ধিয়ে এই দুখীয়া দৰিদ্ৰ সকলোক একপ্ৰকাৰ কোঙা কৰি তুলিছে।
অসমৰ গ্ৰাম্য জীৱনৰ লগত জড়িত এই গৰখীয়া সকলৰ খবৰ ল’বলৈ যেন কাৰোৰে আহৰি নাই। কৃষ্ণাইৰ কাষৰীয়া ভেলাখামাৰ গাৱঁৰ হিমা চৰন নাথে বিগত ৩০/৪০বছৰ ধৰি গৰু ৰখীয়াৰ কাম কৰি গৈছে যদিও আজিলৈ কাৰোৰে পৰা কোনো সঁহাৰি নাপালে।
সীমাহীন দুখ যন্ত্ৰণাৰ মাজেৰে দিন অতিবাহিত কৰিছে হিমা চৰন নাথে। সততে দূখীয়াৰ চৰকাৰ বুলি জয়গান গোৱা সৰ্বানন্দ সোণোৱাল চৰকাৰৰ কোনো এখন আঁচনিয়ে ঢুকি পোৱা নাই গৰখীয়া সকলক।
গোটেই বছৰটোৱে গৰু ৰাখি গৃহস্থক সহায় কৰা এই গৰখীয়া সকলৰ কথা নাভাবে গৰুৰ মালিক সকলেও। আনকি সময়ে সময়ে বহু মালিকে গৰখীয়াক প্ৰাপ্য মজুৰিৰ পৰা বঞ্চিত কৰাৰ অলেখ উদাহৰণো আছে। সময় থাকোঁতে যদি এই গৰখীয়া সকলৰ কথাবোৰ চিন্তা নকৰে,তেন্তে অচিৰেই হেৰাই যাব গ্ৰাম্য জীৱনৰ এই চিনাকি চৰিত্ৰ ‘গৰখীয়া’৷ হয়তোবা সাধুকথাৰ পুথিতে আৱদ্ধ থাকিব গৰখীয়াৰ চৰিত্ৰ।
